Happy hippie of Happy beppie?

Zweet dat in stroompjes naar beneden gutst, brandende bovenbenen. En maar doortrappen. Soms overschat je jezelf. Zo gaat dat onze eerste dag in Chiang Mai,  Noord Thailand. Na een onrustige nacht in de nachttrein komen we ’s ochtends om 7:00 uur aan. Al gauw kunnen we in ons veel te luxe kamer waar we veel te veel voor betaald hebben.

Om wat van onze onnodig uitgegeven centen te besparen, vinden we het een goed idee om een fiets te huren in plaats van een scooter. Want ja, wij komen uit Nederland en wij kunnen tegen weer en wind fietsen, toch? Misschien tegen weer en wind, maar een berg van 17 km is ons (letterlijk) te hoog gegrepen. De eerste 3 km is gelukt, hoor. Daarna stopt een taxichauffeur met medelijden (en een lege portemonnee). Geven wij zo maar op? Wij Bootsma’s? Carlien praat het goed door te beweren dat alleen het proberen al dapper genoeg is. Maar stiekem balen we een beetje van onszelf.

We staan erop om wel weer met de fiets naar beneden te komen. Helaas doen de remmen het daarvoor niet goed genoeg en moeten we weer extra betalen voor de fietsen die ook in de taxi naar beneden moeten. Al met al niks bespaard. Yes!

***

We zijn allebei wat opzoek naar balans. Dat eeuwige gezuip van het backpackersleven is fantastisch, maar we waren thuis zo goed bezig met hardlopen, weinig drinken en niet roken en zo. Reizen is de ultieme uitdaging om met dat #fitgirl leven te breken. Dus vinden we het een goed idee om een ochtend te gaan hardlopen. Chiang Mai is dan wel een stuk rustiger dan Bangkok, het doet niet onder aan bijvoorbeeld Utrecht (waar iedereen zich ook nog eens aan de regels houdt, wat een luxe!). Het hardlopen verloopt niet helemaal zoals gehoopt. Het diep in- en uitademen van de uitlaatgassen geeft mij niet per se het gevoel dat ik goed bezig ben. Toch een leuke poging.

Verder is Chiang Mai heel leuk om tempels te bezoeken en met monniken te babbelen. Het is mooi om te zien dat zo veel mensen in hetzelfde geloven. Bij het binnenlopen van een tempel, voel je direct hoeveel deze religie voor boeddhisten betekent. Overal zijn potjes waar je geld in kunt stoppen om die tempels te pimpen. De monniken die wij spreken zijn heel verlegen en schattig. Wij vragen ze het oranje hemd van het lijf terwijl zij hun Engels oefenen. Bijvoorbeeld: waarom mogen in sommige tempels alleen mannen komen? Volgens hen is het verhaal dat vrouwen ‘dirty blood’ hebben. Haha ok.

Terug bij het hostel wordt er live muziek gespeeld door een meneer genaamd mr. Apple. Hij kan hele mooie liedjes spelen. Dat is leuk. Hij speelt ook samen met Carlien een nummer, en dat is heel leuk. De Canadees Conner komt bij ons zitten en vraagt ons mee voor een potje pool. Hij zegt dat ie heel goed is en wij dat wij niet zo goed zijn. Vervolgens verliezen wij niet een keer en daardoor raakt hij een beetje in de war. De keren daarop kon hij nog steeds niet van ons winnen en nu heeft hij zijn zelfbeeld bijgesteld. Iets met onderschatten en overschatten…

***

Na drie dagen Chiang Mai nemen we de bus naar Pai, een oud en klein hippie dorpje. De rit is volgens Carlien niks vergeleken met de ritjes van Max Verstappe. Normaal gesproken duurt het drie uur voor je in Pai bent. Wij waren er in twee. Het is een mooie route, dwars door de bergen, alleen waren mijn hersenen te traag alles rustig op te nemen (niet dat dat alleen in deze situatie zo is). En kan daardoor niet zo goed genieten van de omgeving.

Pai heeft een fijne sfeer. Iedereen is layed back en dreadlocks schijnen hier in te zijn. Wij vallen redelijk buiten de boot met ons niet-roken, niet-blowen, (proberen)niet te veel (te) drinken. Het geeft je het gevoel dat het zonder al die dingen niks aan is. Wat natuurlijk heus niet waar is. Maar toch drinken we bijna elke avond een biertje. Of twee.

***

Sinds onze reis zijn we fantastisch goed geworden in uitslapen. We hebben het natuurlijk ook heel zwaar, dus er moet goed gerust worden. Eenmaal wakker proberen we leuke dingen te doen, zoals een scooter huren (geen fiets meer) en een beetje rondscheuren. We hebben ook ontdekt dat we erg goed zijn in verdwalen. Dat is eigenlijk niet erg, want daardoor zien we de tofste dingen. De lokale mensen kijkt ons wat vreemd aan (twee blonde chickies op een barbieroze scooter) en wij doen alsof we precies weten waar we zijn.

Twee Engelse jongens vragen ons waar de hotsprings zijn. Wij hebben een vaag vermoeden waar het is en ze volgen ons alsof we moederganzen zijn. Na een uur nog geen hotspring te hebben gezien, is het toch wel handig om te luisteren naar wat de lokale bevolking zegt: go back to the highway. We dachten toch echt dat er een binnendoor route was (iets met zelfoverschatting). Ach, het was het waard.

***

De volgende dag gaan we naar een grote witte Boeddha daarboven op die berg en naar een canyon. Dat is heel mooi, maar ook heel eng, want Carlien loopt over veel te smalle stukjes met een afgrond waar je het niet van wint. Carlien een beetje nonchy haar fotootjes maken terwijl ik met zweethandjes zit te bidden dat ze er niet af valt. Als ze ook nog eens uitglijdt, ben ik er klaar mee. Klinkt gezellig he? Was het wel hoor.

Vandaag is echt heel leuk, want we doen een kleine hike naar een waterval. We hebben ons sportpakje aangetrokken voor de stukjes waar we kunnen hardlopen. Het is dwars door kleine riviertjes en door het oerwoud op de berg. Na twee uurtjes zijn we er en bij de waterval nemen we een duik. De terugweg gaat heel snel, want we hebben honger en geen drinkwater meer. Het hardlopen door de natuur is stiekem toch 100 keer aangenamer dan door de verstikkende steden. We zijn het erover eens dat we dit veel vaker willen doen. Nu ervoor zorgen dat dat gaat lukken.

Morgen gaan we naar een grot en over twee dagen terug naar Chiang Mai, om daar misschien nog een trekking te doen en vervolgens het vliegtuig te pakken naar Myanmar voor vrijwilligerswerk. Stay tuned!