Eat, sleap, milk, repeat

De Filipijnse farmmanager scheurt op zijn crossmotor door de weilanden. Manoeuvreert zijn tweewieler tussen/over/onder elektrisch geladen draden door. De beste man – met overdosis testosteron – lijkt geboren met een crossmotor tussen zijn benen. Hij doet het werk al een jaar of tien en dat is hem af te zien.

Hij komt recht op me afrijden. Of ik even een aantal koeien wil verplaatsen. A piece of Piss… ( vertaling: heel makkelijk)

Even voor jullie beeld: dat ziet er ongeveer zo uit.

Ik kies al voor de veilige weg bij vertrek. Pak de quad in plaats van de motor. (Marleen en ik zijn gemiddeld tien minuten langer bezig omdat de motortjes onder onze kont steeds uitvallen en we die dan vervolgens opnieuw moeten aantrappen, waarop we weer twee minuten kunnen rijden om het ding dan vervolgens wéér aan te trappen) Dus. Quad. Snel wegrijden. Meteen bij vertrek al onder zo’n vervelend elektrisch geladen draad door. Het allerliefst laat ik een onuitwisbare indruk op hem achter. Het loopt even anders. 

Ik denk; als ik helemaal over het stuur buig kan ik precies bij het stukje rubber waar ik geen schok van krijg. Dat lukt normaal gesproken prima. Als niemand kijkt. De manager kijkt echter met zijn gespierde armen over elkaar gevouwen toe. Ik leun voorover om het draad te pakken en druk daarbij per ongeluk met m’n borst de claxon langdurig in. Tot zover mijn onopvallende ontsnappingspoging.

‘Geeft niks’, denk ik bij mezelf. ‘Doe gewoon alsof je weet wat je doet.’ Om mijn enorme zelfvertrouwen tentoon te spreiden geef ik een extra straal gas. Maar vergeet te sturen. Op een aantal centimeter van een ander elektrisch geladen hek druk ik hard op de rem. Ik hoor de lach van de manager. Snel rijd ik richting de koeien. Ik kijk niet achterom.

Nog even over die crossmotors. Het gebeurt regelmatig dat de manager ons vraagt om hem te komen helpen in een weiland. Dat we dan beide vol goede moed op een motor stappen om de reddende engel uit te hangen, maar vervolgens niet verder komen dan een paar meter. Een spoor van blauwe rook achterlatend. Vaak is bij aankomst het werk al gedaan.

***

Na een aantal maanden op de boerderij op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland, zijn we een stuk praktischer geworden. Sterker bovendien. Marleen heeft zulke gespierde bovenarmen dat ze haar jermtakken nog maar met moeite kan strekken. Ook slaapt ze tegenwoordig op haar rug, omdat er anders geen bloed meer door haar armen stroomt. Heel sexy.

We werken hier alleen met mannen en dat heeft gevolgen. Ik was laatst zo in de war dat ik dacht dat ik een man was. Geen grap. Tot ik ineens besefte: ‘O nee, ik heb helemaal geen piemel.’ Toen ik dat Marleen opbiechtte kwam ze niet meer bij. Ik ook niet.

We beginnen aardig te verruigen hier. Hoe vaak het woord fuck tegenwoordig over de tong rolt, is eigenlijk niet heel normaal. We waren al niet de meest vrouwelijke personen op aard; het wordt hier niet veel beter. We lopen de hele dag in een oude (en meestal ondergescheten) overal, doen niets aan ons haar en gezicht. Onze eeltige handen zitten vol sneeën. Daarnaast produceren we net zo veel lucht van de voor- als van de achterkant.

Wat een contrast met onze tijd in het klooster in Maleisië, waar we het schelden helemaal hadden afgezworen en ik totaal verontwaardigd kon zijn als iemand achteloos een mug doodsloeg. Dat gaat hier wel anders. Het draait vooral om zoveel mogelijk geld verdienen in zo min mogelijk tijd en dat gaat vaak ten koste van de koeien. We zitten inmiddels midden in het kalverseizoen en dat loopt voor de mannelijke helft van de kalfjes niet goed af. Die worden direct na de geboorte afgeschoten.

Niet alle mannetjes trouwens, als ze er sterk uitzien mogen sommigen blijven leven. Als het even kan smokkel ik mannetjes weg voor de baas ze ziet. Het is bijzonder om te merken hoe snel deze manier van leven went. Ik schrik er wel eens van. We halen pasgeboren kalfjes weg bij hun moeder, de dieren luid loeiend achterlatend. We geven de koeien een tik op de kont als ze niet doorlopen, schreeuwen naar ze. Ik kijk er steeds minder van op als collega’s de dieren hardhandig aanpakken. Al probeer me niet te veel te laten meevoeren en blijf zo liefdevol mogelijk naar de dieren toe. Dat gaat niet altijd goed. Laatst werd ik tijdens het melken zo hard getrapt dat ik het dier in een opwelling een karatetrap verkocht. Wellicht ingegeven door vermoeidheid, maar daardoor niet minder erg. 

***

We maken lange dagen. Ergens tussen de tien en twaalf uren per dag. Met af en toe een uitschieter van dertien á veertien uur. Die uren spenderen we vooral in de stal om de honderden koeien te melken (in totaal zijn er op beide boerderijen 2400 koeien). Na de ochtend melking voeren Marleen en ik de paar honderd kalfjes om vervolgens na lunchtijd klussen te doen en daarna weer te gaan melken. Als we rond een uur of zeven ’s avonds weer thuis zijn in onze cottage maken we avondeten en duiken we ons nest weer in. Eat, sleep, milk, repeat. In onze cottage zijn we overigens nooit alleen. Niet alleen hebben we tientallen kalfjes in onze achtertuin, we delen ons aanrecht met Priscella, onze huismuis. Die door ons een super #Healthy Mouse is. 

***

Eerder werkten we twaalf dagen op, vier dagen af. In die vier dagen gingen we dan de hort op in ons busje. Naar Anke Tine bijvoorbeeld, die anderhalf uur verderop werkt als Nanny. In een gehucht. Maar dan ook echt een gehucht.

De kroeg waar we met Anke hadden afgesproken was niet te missen. Alle trucks uit de wijde omgeving van Macreas Flat stonden er geparkeerd. We hebben onze bus Tinus er mooi tussen gezet. Die moet zich toch wel een vreemde eend in de bijt gevoeld hebben. Het werd een bijzondere avond. De mannen in de kroeg blonken niet echt uit in algemene kennis, om het netjes te zeggen.

Een jongen - met gigantische baard en mes aan zijn broeksband - bleef maar zeggen hoe kut alle Fransen waren. Dat ze vast nooit over het verliezen van de Tweede Wereldoorlog heengekomen waren. Wait, What? 

Hij kon overigens ook geen klokkijken en was ergens verloren hoe oud hij eigenlijk was. Na wat terugrekenen kwamen we erachter dat hij 23 was. En dan toch al de kwaliteit ontwikkeld om z’n strottenhoofd compleet open te gooien om zo een fles bier van 0,75L binnen een paar seconden te laten verdwijnen. Zoals ik al zei: een bijzondere avond tussen de veelal schapenboeren. Boeiend om mee te maken, dat dan weer wel.

***

Terug naar onze boerderij in Oamaru. Nog een anekdote om onze onhandigheid te etaleren. We waren een aantal weken geleden samen met onze baas Joe bezig matten op maat te snijden voor de stal. Best ingewikkeld, want het moest in een bocht en om allerlei palen et cetera. Joe vertelde ons dat een mat 400 dollar kost, dus wij waren beiden wat zenuwachtig om het mes erin te zetten. Je raadt het al: het ging vaker fout dan goed. En als het dan wel goed ging was het meer geluk dan wijsheid. Na het verprutsen van zo’n zes matten zei Joe uit het niets: ‘’We gaan jullie vanaf volgende week meer betalen, omdat we zo blij met jullie zijn. Dus jullie gaan twintig dollar per uur verdienen.’’ (in plaats van zeventien!) Dat zei hij natuurlijk niet in het Nederlands, dat kan hij niet. Hij zei meer iets in de lijn van: ‘’Wy sille jim de kommende wiken mear jild betelje om't wy sa bliid binne mei jimme.’’

Met die prachtige woorden ontroerde hij mij. Ik kon van blijdschap een traantje niet bedwingen. Waar hij zich als nuchtere, ietwat botte boer, natuurlijk geen raad mee wist. Desalniettemin een mooi moment.

***

Alle gekheid op een stokje. We doen het hier best goed. En als we het niet goed doen, komen we er wel mee weg omdat we keihard werken. En blond zijn. En meisjes. 

We zijn goed voor de sfeer, zingen in de stal en weten daarmee de koeien met een rotgang door de stal te jagen, wat heel handig is. We leren minder krampachtig te doen over dingen. Poep op je hoofd? Jammer dan, dat was je er wel weer af. Vieze bloederige nageboortes met blote handen oppakken? Geen probleem. Koeien injecteren? (best een prestatie van Marleen met haar angst voor naalden) Doen we. Als ze maar beter worden. Trekker rijden? Kunnen we best wel. En zo niet, dan oefenen we net zo lang tot we het wel kunnen.

Over die bloederige nageboortes: Marleen ging normaal gesproken van haar stokje bij het zien van bloed. (Ze is een keer flauwgevallen in de bioscoop bij een Harry Potter film). Maar laatst heeft ze een kalfje ter wereld gebracht. En nog mooier: ze wilde een stapel nageboortes over het hek gooien maar gooide niet hoog genoeg, waardoor het hele zooitje via het hek werd terug gesmeten in haar gezicht. Misselijkmakend. Dat ze de havermout er niet meteen heeft uitgegooid mag een klein wonder heten.

***

Nog een anekdote dan: om het af te sluiten. Zoals jullie konden lezen doen we niet veel meer dan melken, wat eten en weer naar bed. Als we dan door een Filipijnse collega worden uitgenodigd om bij hem te komen eten, weten we niet wat ons overkomt. Nog mooier: hij had niet alleen ons uitgenodigd, bleek als snel toen we zijn oprit opreden. Het stond er vol auto’s en zijn huis was tot de nok toe gevuld met Filipino’s. Die allemaal op hun beurt traditioneel Filipijns eten hadden meegenomen.

Wij zetten de boel bij binnenkomst al onbedoeld op stelten door geen rekening te houden met de traditionele scheiding tussen mannen en vrouwen. We doken zonder erover na te denken de kamer in waar de mannen zaten. Omdat die nu eenmaal Rum dronken en muziek aan het maken waren. Bijzonder om te zien trouwens: bijna iedereen kon een instrument bespelen. Na ieder nummer schoven de instrumenten een plaatsje door. De man die eerst achter het drumstel zat speelde ineens basgitaar. Marleen confisqueerde in de loop van de avond de microfoon en zong alles mee. Ik deed ook een poging tot zingen maar was door een combinatie van schreeuwen en verkoudheid mijn stem verloren, waardoor mijn stem klonk als die van een tachtigjarige man met zo’n knopje op z’n keel.

Rond een uur of negen zei Marleen al: ‘We moeten nu echt naar huis, anders wordt het niets met melken morgen.’ Om vervolgens nog een biertje open te trekken. Een half uurtje later zei ik tegen Marleen: ‘Kom we gaan, anders hebben we morgen spijt.’ Lang verhaal kort: we zijn als een van de laatsten vertrokken, maar niet zonder een aantal Filipijnse mannen opgetild te hebben (dat is inmiddels vaste prik).

En het melken? Dat ging prima de volgende dag. We hadden genoeg anekdotes van de avond ervoor om iedere koe lachend te melken.