Zusterlijke lofzang

Waar we normaal gesproken met z’n drieën dom ouwehoeren en giebelen, is het nu stil. Anke zit op de passagiersstoel van de bus en staart naar het voorbij trekkende Nieuw-Zeelandse landschap. Ik rij. Het zitje tussen ons in - normaal gesproken gereserveerd voor Marleen met de kortste pootjes - is leeg. Op de radio klinkt Yesterday; ‘All my troubles seemed so far away.’ 

Anke zucht diep.

De afwezigheid van Marleen laat ons niet alleen met een verzwaard hart achter; het laat ook pijnlijk duidelijk zien hoe weinig we zelf kunnen. ,,Waar is dat strand ook alweer’’, vraagt Anke. We hebben er afgelopen dagen regelmatig gekampeerd, maar ik heb geen idee welke kant ik op moet rijden. ,,Weet ik eigenlijk ook niet’’, zeg ik beschaamd.

Marleen is de afgelopen weken onze navigator gebleken, ons brein en geweten. En bovenal; onze gezamenlijke pot. 

In deze blog een aantal korte anekdotes die bewijzen dat Marleen de meest geniale persoon op aarde is. 

***

Beestenboel in Boeddhistisch meditatiecentrum

Na weken in het hectische Azië lijkt het ons fijn om tussen Myanmar en Nieuw-Zeeland de tijd te nemen alle avonturen te laten bezinken. En waar kan dat beter in een meditatiecentrum? Daar zijn geen prikkels.

Of toch wel?

We kiezen voor een meditatiecentrum in Maleisië, ergens tussen Kuala Lumpur en Singapore. Het ligt midden in de jungle, met alle wildernis van dien. Dat blijkt al tijdens de rondleiding. Een tenger Maleis mannetje met grote grijze snor laat ons de piepkleine hokjes zien waar we de komende vijf dagen zullen slapen. Over het toilet even verderop zegt hij terloops: ,,Voor gebruik doorspoelen, want er kunnen slangen in zitten.’’  

Wacht. 

Zegt hij nu slangen? In het toilet? In die gaten in de grond waar je met je achterste boven moet hangen? Dat idee maakt een ongekende angst in mij los. De eerste nacht is het meteen raak. Marleen wil naar de plee, maar komt niet verder dan haar eigen kamertje. Voor de deur ligt een slang. 

,,Slang’’, zegt Marleen hard genoeg zodat wij het in ons eigen hokje kunnen horen. Anke en ik stappen uit bed om Marleen te helpen. Ik pak een bezem om er vervolgens niets mee te doen. Marleen staat nog in haar kamer, Anke en ik staan buiten. De stem van de immer rustige Anke klinkt ietwat angstig als ze zegt; ,,Marleen, hij beweegt. Hij komt naar binnen. Je moet nu naar buiten komen.’’ Marleen klinkt nog altijd rustig als ze zegt: ,,Ik zie hier anders niets.’’ Na een grondige inspectie blijkt het beest in de tussendeur gekropen te zijn. 

Hoe is het mogelijk.

Twee dagen later kan Marleen kaartjes gaan verkopen voor de dierentuin die zich inmiddels in haar kamertje gevormd heeft. Ze heeft niet alleen een slang in haar deur; er begint zich ook iets te nestelen in het systeemplafond. Wat voor dier het is zullen we nooit weten. Wat we wel weten: de pies die het dier op haar klamboe achterlaat stinkt. Marleen haalt haar schouders op en schuift haar bed naar de andere kant van het kamertje. 

Dan zo maar. 

***

Onbedwingbare lachbui

Nog altijd in hetzelfde meditatiecentrum. Ongelooflijk trouwens, hoeveel je kunt beleven op een plek waar je eigenlijk niet mag praten en alleen maar mediteert. Maar goed; tijdens meditatie klinkt er vanuit Marleens hoek een klein giebeltje. Wat al heel buitenaards klinkt na een paar uur stilte. Het giebeltje mondt uit in een hoger gehinnik en uiteindelijk in Marleens typische hyena-lach. Zit je dan. Met je benen over elkaar gevouwen. Marleen kan niet stoppen en loopt naar buiten om ons niet te veel af te leiden. Maar ze lacht zo hard dat Anke en ik elkaar aankijken en het dan ook maar opgeven. 

Aanleiding van deze onbedwingbare lachbui? Een binnenpretje, iets met de heupen van Shakira. 

Anke valt tijdens de eerste meditatiedagen steeds in slaap. Een prachtig gezicht; ze knikkebolt net als een dashboardhondje met zo’n veer in z’n nek. 

***

Rambo

Of we niet eens willen langskomen in zijn sportschool? Natuurlijk willen we dat wel. De vraag wordt ons voorgelegd in een kroeg in Kuala Lumpur. Zo gaat het vaker sinds we op reis zijn: we ontmoeten iemand waarmee het goed klikt die wel weer een vriend heeft etc etc. Lang verhaal kort: we komen in de mooiste situaties terecht. 

Een jongen die we nog kennen uit Myanmar heeft een vriend in Kuala Lumpur met een eigen sportschool. En dus wordt de volgende avond lint om onze knokkels gewikkeld. Het wordt Muay Thai. Terwijl ik lafjes over een bokszak aai, zie ik in mijn ooghoek Marleen te keer gaan. Ze heeft na dagen op haar reet zitten in het meditatiecentrum wat last van opgekropte frustratie en maakt gehakt van de trainer in de boksring.

Marleen Bootsma: voor al uw afranselingen, afrossingen en afrekeningen. (Tevens gespecialiseerd in gehaktstaven)

***

Halverwege januari nemen we afscheid van Maleisië en vliegen we naar Nieuw-Zeeland, nog altijd met zijn drieën. Wat we ook proberen, we komen maar niet van Anke Tine Odinga af. De eerste dagen in Auckland zijn wat onwennig. Geen chaos meer, maar brede straten, een bries die voelt als thuis en een supermarkt. (Afgelopen maanden aten we alleen maar op straat, het is lang geleden dat we voor het laatst een supermarkt van binnen zagen)

We verblijven de eerste dagen in een Airbnb in Auckland om wat dingen te regelen: een busje om in rond te trekken bijvoorbeeld, een Nieuw Zeelandse bankrekening en simkaart. En werk voor Marleen.

De bus is binnen een paar dagen gevonden. Hij heet Tinus, vernoemd naar onze grote heldin Anke Tine. (Nu maar hopen dat de bus minder onhandig is dan Anke.) Marleen vindt al snel werk op een kiwi-farm in Opotiki, aan de oostkust op het Noordereiland. In onze nieuwe bus brengen we Marleen naar Opotiki. 

En dat brengt ons weer terug bij het begin van dit verhaal. Het afscheid blijkt uiteindelijk onvermijdelijk. Wat grappig is; we blijven maar bij elkaar terugkomen. Neem de bus bijvoorbeeld, die krijgt panne op het moment dat ik Opotiki uit wil rijden. Dan maar weer een avond bij Marleen op bezoek. Ik denk dat we zo’n 1624 keer hebben geprobeerd om uit elkaar te gaan. Sterker nog: Ankie zit inmiddels weer in Opotiki. Omdat ze moet ‘werken’. Ik vermoed dat ze nog niet zonder Marleen door het leven kan. 

Hoe dat zit lees je in het onderstaande stukje proza geschreven door Anke Tine. Een zogenoemde Ankedote.

Dus daar zit ik. In de bibliotheek van Opotiki. Mijn tablet ligt voor mijn neus. ‘Een digitale nomaad’ zouden de Amsterdamse bakfietsmoeders mij waarschijnlijk noemen. Onafhankelijk. Werken vanuit elke plaats in de wereld. Zelf hou ik het liever realistisch. ‘Digibeet’ zou bijvoorbeeld al meer in de buurt komen. 

De woorden op het scherm komen dreigend op me af. ‘’Voor dit nieuwe informatiesysteem heeft de auteur een fysieke computer nodig’’. Ik slik. Kijk nog eens naar mijn tablet. En slik opnieuw. Het zweet breekt me uit. Een week geleden heb ik de klus toegezegd. Het geld al uitgegeven. Wanhopig stuur ik Marleen een berichtje. Vervolgens open ik met hangende pootjes een nieuwe e-mail. Ik moet het de uitgever meteen maar vertellen. Dan gaat mijn telefoon. Marleen. Dat ik haar laptop wel kan lenen, noemt ze terloops. Neemt zij toch mijn tablet. Ik val stil. Ik ben gered. ‘’Je hebt alleen even een omvormer nodig’’ zegt ze. ‘’Die heb ik wel’’, zeg ik haar stoer. Waarom ik dat precies denk, weet niemand. 

De volgende dag graaf ik wanhopig in mijn backpack. Ik heb helemaal geen omvormer. Het zweet breekt me opnieuw uit. Morgen vertrek ik. Ik ren naar een winkel. En nog één. ‘’Sorry. Die is toevallig net uit het assortiment’’. ‘’Sorry, kom maandag anders even terug’’. Ik slenter hopeloos door de straten. Als ik mijn telefoon pak, zie ik een gemiste oproep van een paar uur geleden. Marleen. ‘’Hé Anke, ik dacht nog. Je kunt mijn omvormer ook nemen. Hoef je ook niet naar de winkel.’’ Ik val stil. 

Ik ben gered.

***