Myanmar

Een dikke drie weken geleden verruilen Carlien en ik Thailand voor Myanmar (voormalig Birma). We hebben een privéjet, want we delen het speelgoedvliegtuigje met vijf anderen. De stad Yangon oogt op het eerst gezicht een stuk aangenamer: geen scooters, rustigere wegen.

Haha bier

Het is al laat als we er aankomen en gelukkig kunnen we net nog een hapje eten bij een currytentje verderop in de straat. Daar leren we onze eerste Birmese woorden. We bestellen twee flesjes water, om vervolgens twee grote flessen bier (0,64 liter) voorgezet te krijgen. We hebben in ieder geval lekker geslapen.

Schaamteloze Birmezen 

De volgende dag hangen we de toerist uit. Na een paar honderd meter krijgen we er een gratis gids bij. Hij wil graag aan zijn Engels werken, allemaal leuk en aardig, maar na een paar uren is het wel leuk geweest. Wat we ook proberen: we komen er niet af. Verplicht met zijn drieën nemen we de circle train die ons om Yangon rijdt. Het is een rib uit ons lijf; maar liefst 0,12 euro voor drie uren.

Het is een graadje of 38, dus we besluiten in de deuropening te gaan zitten voor wat frisse lucht. Hoe verder we in de buitenwijken komen, hoe armer het wordt. En hoe specialer wij lijken te worden. Er wordt naar ons gewezen en gezwaaid. Ik voel me bezwaard als ik zie in welke omstandigheden sommige mensen leven. Aan de andere kant is het mooi om te zien dat twee kinderen de grootste lol hebben met een kartonnen doos. Waarschijnlijk weten zij niet beter.

We worden van alle kanten aangestaard. Mensen zijn erg nieuwsgierig, maar niet op een vervelende manier. Soms moeten we wennen aan hun eerlijkheid. De ene keer zijn we ‘beautiful’. De andere keer wordt mij door een non verteld dat ik dik ben. We hebben geen spiegel meer nodig.

Lekker tot rust komen

Na twee volle dagen in Yangon vertrekken we naar het ThaBarWa meditation centre, dat ongeveer 40 km onder Yangon ligt. ThaBarWa betekent ‘natuurlijk’. We verwachten dat we er lekker tot rust komen; daar zijn we ook wel aan toe. De drukte van Thailand en de stad maakt ons onrustig. Helaas is niets minder waar; het centrum is allesbehalve rustig; vechtende straathonden, toeterende scooters, mannen die spugen op straat, spelende kinderen. We snappen er niet veel van; zijn we wel op het juiste adres aangekomen?

Wat wij in ons hoofd hadden (geen drank, keurige kleding, geen gevloek of slecht over anderen praten, don’t harm or kill animals) wordt compleet onderuit geschoffeld. De regels die normaal gesproken gelden in het Boeddhisme zijn hier zo goed als verdwenen.  Het eerste wat de jongen vraagt die de rondleiding doet, is wie er allemaal rookt. Het tweede wat uit zijn mond rolt zijn scheldwoorden die ook voor Birmezen prima te verstaan zijn.

Wat ooit begonnen is als meditatiecentrum, is uitgegroeid tot een dorp waar 3000 mensen wonen. Iedereen is welkom. Veel mensen zijn dakloos, ziek of gewoon erg arm. Het hoge inwonersaantal wordt voornamelijk bepaald door de zieke mensen. Ze verblijven in een ‘ziekenhuis’, waar ze tot op zekere hoogte (medische) zorg krijgen. De meeste zorg krijgen ze van elkaar, verder doen de circa 25 vrijwilligers wat ze kunnen. Zo speelt Carlien een tijdje verpleegkundige, zit ze lekker om te spitten in iemands zwerende doorligplekken. Ik ben ineens een fysiotherapeut.

Super Anke

Na twee dagen komt Anke ons team versterken met haar super skills. Alle patiënten zijn erg dankbaar, ook al hebben de meeste vrijwilligers geen flauw idee wat ze aan het doen zijn. Het feit dat ze er voor de patiënten zijn is genoeg. Mensen hebben hier niks, veel hebben geen familie meer. Maar ze hebben elkaar en ze hebben het geloof (en ook even Anke). Het is ongelooflijk om te zien hoe gelukkig ze zijn met (in onze ogen) helemaal niks.

Je moet er maar trek in hebben

Na anderhalf week chaos in het centrum smeren we ‘m naar Kalaw, een gehucht in het Noorden van Myanmar. Nog steeds weet Anke het met ons vol te houden. Applaus! Vanaf Kalaw doen we een driedaagse trekking naar Inle Lake. De eerste avond wordt onze aandacht getrokken door de klanken van een akoestische gitaar. Het geluid komt uit een klein kroegje met dezelfde afmetingen als een kledingkast. Het blijkt een plek waar lokalen en reizigers zich mengen, net als de rum en sour hier met elkaar gemengd wordt. Het blijkt een goede combinatie. De jongeman die zich achter de gitaar verstopt is onze toekomstige trekking-gids.

De volgende dag kopen we mutsen en handschoenen om de koude nachten van de trekking aangenamer te maken. De Franse Chloé, een andere vrijwilliger van ThaBarWa centre, komt ons vergezellen. We nemen nog een laatste kijkje in ons favoriete minibar/kledingkast. Carlien en ik spelen na een aantal rum-sour een paar nummertjes waarvan we of de akkoorden, of de tekst niet meer weten. Zeer succesvol dus. Volgens de barman moeten we meedoen aan de Birmese Idols. Wij bedanken vriendelijk.

Vroeg in de ochtend vertrekken we met een groep van elf man de natuur in. We hebben er trek in. Al snel komen we langs plantages met gember, pepers, en groene thee. Langs boeren die nog met kar en buffel werken. De natuur is prachtig. Het is stil. Het enige wat je hoort is de bel van de buffel die voorbijloopt. Eindelijk rust. Totdat Carlien de Ipod van Anke ontdekt en alles mee loopt te bleren. Zo krijgen we toch wat mee van de Top 2000, die we anders bij onze ouders voor de openhaard zouden horen. Nu paraderen we in alle kalmte door de bergen in Myanmar, waar het overdag 25 tot 30 graden is en ’s avonds af kan koelen tot een graadje of drie.

Onvergetelijke kerst 

Terwijl onze Twentse vrienden kerstmiddag vieren in de kroegen van Hengelo, vieren wij kerstavond in de bergen met een traditioneel Birmees gerecht. Over het algemeen wordt er geen Kerst gevierd in Myanmar. Gelukkig maakt dat voor ons niet zo veel uit en vermaken wij ons prima met een kampvuurtje, twee gitaren, bier, rum en de sterrenhemel.

Aan het einde van de eerste dag merk ik dat ik blaren krijg. Anke en Carlien beginnen wat te snotteren (mede dankzij de liefdesliedjes van onze gids). Uiteraard klagen wij Friezen niet, wat in deze omstandigheden zeer goed van pas komt. De andere twee dagen lopen we stug door terwijl we ons best doen de pijn en blaftyfus los te laten. Het is een goede oefening na bijna twee weken ‘detachement meditation’.

Inle Lake

Na drie prachtige dagen wandelen komen we aan ten zuiden van Inle Lake. We nemen afscheid van een aantal medereizigers en gaan met een Jetty (klinkt als een koeiennaam; is een langwerpige boot met een motor die lijkt op een grasmaaier) het meer over naar het noordelijke gedeelte. Op het meer staan huizen op palen en drijven plantages. Te midden van het meer zijn vissers te zien. Met een peddel om hun been geklemd, balanceren ze als acrobaten op de punt van het wankele bootje. En ondertussen rustig het visnet uitgooien. Onze broer Hessel zat vroeger op ballet, maar die kan hier nog een puntje aan zuigen.

We verblijven twee nachten in een (voor ons doen) luxe hostel. Tijdens happy hour vermaken wij ons prima op het dakterras met onze nieuwe exotische vrienden: Mojito en Caiprinha. Op onze laatste dag hebben we onze energie weer bij elkaar geschraapt en huren we een fiets om rond het meer te trappen. We steken het meer over en lunchen bij een restaurant op het water. Als we terugkomen bij onze fietsen blijken twee van de zes banden lek.

Eeuwenoude tempels

We nemen afscheid en pakken de nachtbus naar Bagan. Het is een hobbelige rit en we slapen alle drie niet of nauwelijks. Als we om 3 uur ’s nachts aankomen en nog slaapdronken uit de bus stappen, worden we aangevallen door minstens tien taxichauffeurs. ‘Taxi!’, ‘Where you go?’, ‘Old Bagan? New Bagan?’, ‘Name Hostel?’, ‘Taxi!’, ‘Taxi!’, ‘Taxi!’. Carlien is nog niet aanspreekbaar en staat diep ongelukkig voor zich uit te staren. Anke blijkt de minst slaperige van ons drie, want ze weet de ritprijs naar ons hostel van 15,000 naar 9000 kyat te onderhandelen. Ze houdt de spreekwoordelijke Friese poot stijf.

Rond half vier worden we voor het gesloten hek van ons hostel gedumpt. We weten het gebouw binnen te sluipen en Anke en ik maken een bedje op de stenen vloer. Anke is te bang om te hoesten en de eigenaar – die keihard op een bankje ligt te ronken – wakker te maken. Carlien wurmt zich buiten in een slaapzak en nestelt zich op een stoel buiten. Daar wordt ze een uurtje later gevonden door twee Spanjaarden. Zij pakken hun entree iets anders aan dan wij; het meisje stampt binnen en roept of er nog plek is voor haar en haar broer.

De eigenaar schrikt wakker en gaat rustig achter de computer zitten om het te regelen. Dan staan Anke en ik half uit de dood op om ons ook te melden. Het lijkt de man niets te doen; waarschijnlijk zijn er vaker inbrekers. De Spanjaarden hebben ook niet kunnen slapen in de bus, maar willen niets liever dan de zonsopgang zien. We besluiten met ze mee te gaan. Een half uurtje later tuffen we op onze gehuurde e-bikes richting een van de 2200 pagoda’s (tempels die 1000 jaar geleden zijn gebouwd). Door het slaapgebrek zijn we behoorlijk melig en toeteren we heel Bagan wakker om half vijf ’s ochtends. Het is een fantastische zonsopgang. Ik denk de mooiste die ik ooit gezien heb (zie foto’s).

Ankes heropvoeding

Oud en nieuw vieren we in een hostel in Mandalay. Daarna gaan we waarschijnlijk weer een meerdaagse trekking doen. Dat is ons goed bevallen. Anke houdt het nog altijd met ons vol, waar we ons steeds meer over verbazen; aangezien we elkaar telepathisch aanvoelen en ons gevoel voor humor niet is om over naar huis te schrijven. We zijn begonnen met een tweede opvoeding voor Anke, laten haar de domme filmpjes uit onze jeugd zien waar we regelmatig uit citeren. Als ze ons niet meer aankan, leest ze gewoon een boek. Pannekoek.