Constant Chaos

Het tengere Thaise vrouwtje trekt aan Marleens been alsof ze het wil houden. Mee naar huis wil nemen. Ik kijk er met verbazing naar en verleg dan weer mijn blik naar het half gewitte plafond. De schilder was er schijnbaar na een strook met de roller weer klaar mee en is wat anders gaan doen. Het plafond van de massagesalon in hartje Bangkok in deze staat achterlatend.

De Thaise dames keuvelen over en weer, terwijl ze ons hardhandig bewerken. Marleen haar masseuse is sneller dan die van mij; en dus hoor ik al even van te voren wat me te wachten staat. Knak. Knak. Knak. Knak. Knak.

Shit, denk ik. Dat moeten vingers zijn. En ja hoor. 

***

Dag drie van onze reis. We zijn neergestreken in Bangkok. Een aangeschoten Ier omschreef de stad gisteravond perfect: Constant Chaos Tuk-Tuk’s (soort felgekleurd botsautootjes), Taxi’s, bussen, brommers waar mensen soms met z’n drieën op zitten, hordes rugzaktoeristen en lokale bevolking die je van alles probeert te slijten. Het is even wennen.

***

Neem onze eerste dag; we zijn vrij moe na de veertien uur durende vlucht. Mijn maag voert een chemische oorlog met de taaie vis die ik in het vliegtuig heb gegeten. Ik heb plakkende zwoksels (Bootsma’s voor zweet oksels) en zin in een douche. En een bed. Hoe van het vliegveld naar het hostel te komen? Een taxi kan, maar is duur. 

Onze nieuwe mattie Wietze heeft een beter alternatief: de Skytrain. Daarna gaan we op zoek naar een Tuk-Tuk. Door een behulpzame Thai worden we op de bus aan de overkant gewezen (Want: goedkoper). Aldaar door behulpzamen Thai nummer 2 naar het reisbureau gestuurd, om alvast tickets te halen voor de nachttrein naar Chiang Mai (want: goedkoper). Daar aangekomen een oor aan laten naaien door de reisbureau-dame die maar door blijft drammen, het oor zo goed als weten te ontmantelen om uiteindelijk een iets kleiner oor aangenaaid te krijgen. Een hele strijd. Vervolgens ein-de-lijk onderweg naar ons hostel. Met een tuk-tuk.

Onze chauffeur ziet er op het moment dat we instappen al diep ongelukkig uit. Twee trieste ogen in een achteruitkijkspiegel. Zijn gemoed wordt er gedurende rit niet beter op. De beste man heeft geen idee waar het hostel zit. Of de straat. En dus rijdt hij rondje aan rondje - we hebben gelukkig van te voren een prijs afgesproken. Opvallend: hij hoeft maar te roepen naar iemand op straat en ze komen naar hem toe om te helpen.

De bestuurder begint - naarmate de tijd voortschrijdt - steeds meer suïcidale capriolen uit te halen. Een heel stuk tegen het verkeer inrijden bijvoorbeeld. Brommers, bussen en vrachtwagens ontwijkend. 

De douche in het hostel is heerlijk, al hangt ie wel boven de wc. Dat is hier gebruikelijk. 

Ik voel me ontheemd, die eerste dag. Vraag me af waarom ik dit ook alweer zo graag wil. Ik mis thuis, mis de fantastische mensen die we achterlaten. 

***

Dag twee brengen we vooral door op de fiets. Samen met tour-guide Jay trappen we door sloppenwijken, over de drukke straten, door de jungle. Het hoogtepunt: de rivier oversteken in een traditionele Longboat met een evenzo traditionele schipper. Tanige huid. Mager. Rood doorlopen ogen die ogenschijnlijk alles hebben gezien. Bij de pier staat een handvol mannen klaar om ons te helpen met het tillen van onze fietsen. Ze hebben speciaal voor de gelegenheid hun hengels weggezet. Marleen slaat er geen acht op en tilt eigenhandig de drie fietsen van boord. Hup das een. En hier, pak aan. Nog een fiets. En tot slot die van de Thaise tour-guide. Even is het stil, dan beginnen de mannen gekscherend te blaten tegen onze Jay. Hij loopt snel door. Wat ze zeiden wil hij later liever niet precies vertalen. 

***

Inmiddels zijn we met de nachttrein vanaf Bangkok onderweg naar Chiang Mai. Twaalf uurtjes tuffen door de nacht. Weg uit de Constant Chaos die Bangkok heet. Als ik eerlijk ben, heeft ook die drukte best z’n charme. Met de woorden van de aangeschoten Ier gesproken: It grows on ya.

Tussenstand: 

Gejat:

- Carliens zonnebril

- Oranje muziekboxje van JBL (wij verdenken een grijpgrage Koreaanse kamergenoot)